Arma aan het woord
In 1991 studeerde ik af als docent tekenen en kunstgeschiedenis aan de Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg. Na een jaar werken in het onderwijs besloot ik dat dit mijn carrière niet was en ging ik als zelfstandige verder. Mijn werkgebied was in eerste instantie voornamelijk in de muziekbranche, waar ik decors ontwierp voor podia en dansfeesten. Later verplaatste mijn werk zich richting de bouw. Dit heb ik tot eind 2021 volgehouden. Sinds 2022 ben ik fulltime beeldend kunstenaar.
Voor een periode heb ik geschilderd in opdracht, maar sinds 2010 werk ik aan mijn eigen ontwikkeling. Gefascineerd door het Brabantse landschap stort ik mij op een reeks landschappen. Het zijn in eerste instantie voornamelijk de schrale bossen die mijn aandacht hebben. Naar mijn mening hoeft het landschap niet spectaculair te zijn om er verwonderd over te raken. Op vakanties in de bergen raak ik altijd een beetje overdonderd door het natuurgeweld en mijn kwasten en potloden vallen dan stil. Het is gewoon té veel aan informatie. Ik word rustig van verticale en horizontale lijnen. Zo kan ik ordenen op doek, papier en in mijn hoofd.
In eerste instantie is het werk naar de waarneming, geïnterpreteerd naar mijn eigen werkelijkheid. Deze is wat sprookjesachtig en verheerlijkt het eenvoudige landschap.
Na een tentoonstelling van David Hockney in 2014 raakte ik gefascineerd door een video van de grootmeester waarin hij 3 x 7 video’s in één beeld verenigd had. Elk beeld bewoog langs struikgewas, stammen en gebladerte. Het gaf mij rust en opeens zag ik hoe ik de hoeveelheid aan informatie letterlijk kon kaderen. Mijn werk wordt steeds abstracter en de inhoud steeds filosofischer. Daar waar de interpretatie van de werkelijkheid nog titels heeft die betrekking hebben op het landschappelijke krijgen de abstracte werken een poëtische titel. Toch blijft de natuur steeds het uitgangspunt, maar dan in de zin dat uiteindelijk het doek bepaalt wat de volgende stap is. De schilderijen worden ook meer maatschappijkritisch. Het is de bedoeling dat de toeschouwer stil blijft staan bij het hier en nu. De toekomst is niet echt hoopvol voor de mens, maar hopelijk blijft moeder Aarde wel bestaan. Het thema van mijn werken wordt een afspiegeling van het heden, maar dan vanuit een oeverloos en kleurrijk optimisme. Ik wijs ook niet met een vingertje, maar constateer feiten.
Door elke keer opnieuw weer terug te grijpen naar de waarneembare werkelijkheid in mijn omgeving ontstaat er een diversiteit aan beelden en ideeën. Het laatste jaar word ik door lichamelijke en maatschappelijke omstandigheden beperkt in mijn bewegingsvrijheid. In 2018 overkwam me dit al eens en toen ben ik gaan aquarelleren. Dit jaar blijf ik noodgedwongen hangen in een – zo noem ik het zelf – schetsfase. Ik kan niet lang blijven staan en om bezig te blijven schrijf ik ook korte verhalen die te lezen zijn op Facebook. Half november pak ik de draad weer op.