Arma aan het woord
In 1991 studeerde ik af als docent tekenen en kunstgeschiedenis aan de Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg. Na een jaar werken in het onderwijs besloot ik dat dit mijn carrière niet was en ging ik als zelfstandige verder. Mijn werkgebied was in eerste instantie voornamelijk in de muziekbranche, waar ik decors ontwierp voor podia en dansfeesten. Later verplaatste mijn werk zich richting de bouw. Dit heb ik tot eind 2021 volgehouden. Sinds 2022 ben ik fulltime beeldend kunstenaar.
Voor een periode heb ik geschilderd in opdracht, maar sinds 2010 werk ik aan mijn eigen handschrift. Daar waar ik eerst de kleuren van een interieur en de wensen van de klant moest volgen, kon ik vanaf dat moment mijn eigen weg inslaan.
Gefascineerd door het Brabantse landschap stortte ik mij op een reeks landschappen. Het zijn in eerste instantie voornamelijk de schrale bossen die mijn aandacht hebben. Naar mijn mening hoeft het landschap niet spectaculair te zijn om er verwonderd over te raken. Op vakanties in de bergen raak ik altijd een beetje overdonderd door het natuurgeweld en mijn kwasten en potloden vallen dan stil. Het is gewoon té veel informatie. Ik word rustig van verticale en horizontale lijnen. Zo kan ik ordenen op doek, papier en in mijn hoofd. In eerste instantie is het werk naar de waarneming, geïnterpreteerd naar mijn eigen werkelijkheid. Deze is wat sprookjesachtig en verheerlijkt het eenvoudige landschap.
Na een tentoonstelling van David Hockney in 2014 raakte ik in de ban van een video van de grootmeester waarin hij 3 x 7 video’s in één beeld verenigd had. Elk beeld bewoog langs struikgewas, stammen en gebladerte. Het gaf mij rust en opeens zag ik hoe ik de hoeveelheid informatie letterlijk kon kaderen. Mijn werk werd vanaf dat moment af en toe ook abstract en de inhoud meer filosofisch. Daar waar de interpretatie van de werkelijkheid nog titels heeft die betrekking hebben op het landschappelijke, krijgen de abstracte werken een meer poëtische titel. Toch blijft de natuur steeds het uitgangspunt, maar dan in de zin dat uiteindelijk het doek bepaalt wat de volgende stap is. De schilderijen worden ook steeds meer maatschappijkritisch. Het is de bedoeling dat de toeschouwer stil blijft staan bij het hier en nu. Het thema van mijn werk wordt een afspiegeling van het heden, maar dan vanuit een oeverloos en kleurrijk optimisme. Ik wijs ook niet met een vingertje, maar constateer feiten. Door elke keer opnieuw terug te grijpen naar de waarneembare werkelijkheid in mijn omgeving ontstaat er een diversiteit aan beelden en ideeën.
Af en toe organiseer ik een werkweek voor mezelf. Ook dit verbreedt letterlijk mijn horizon. Inmiddels ben ik zelfs in staat om in de bergen tot de essentie van het landschap te komen.
De laatste jaren ben ik ook op papier gaan werken. Dit levert weer ander werk op en zo kom ik tot nieuwe invalshoeken. Sinds twee jaar grijp ik regelmatig terug naar de horizontale lijn, voor mij het nulpunt. Mijn gedachten zijn vaak complete chaos en op deze manier kom ik tot rust. Het is ook steeds vaker dat de stilte en leegte als thema’s gaan fungeren.
Twee jaar geleden begon ik korte verhalen te schrijven voor Facebook. Ik werd een beetje triest van al die negatieve berichten en het gekat van mensen. De roep om publicatie bleef niet uit en inmiddels ben ik aan het rondkijken wat de mogelijkheden zijn.
Niet al mijn nog beschikbare werk staat op deze website. De website dient alleen maar om tot een impressie te komen van mijn ontwikkeling. Beter kun je mij volgen op Facebook en Instagram, waar ook enkele van mijn korte verhalen te vinden zijn.