Arma van Rijsbergen

In 2010 ben ik gaan werken aan een eigen collectie. Ik was helemaal klaar met het maken van kinderkunst, beschilderen van kastjes met roosjes, muurschilderingen voor kinderen, iets wat bij het bankstel past en het namaken van Herman Brood of andere populaire kunstenaars. Het werd tijd voor de waarheid.

Ik begon met heroïsche vrouwen op een achtergrond van dramatische luchten, bloemen en boomstammen. Naarmate de jaren vorderden liet ik de vrouwen achterwege, want de achtergronden interesseerden me meer. Vooral het verticale spel van de bomen, op weg van Neerpelt naar Tilburg. Hoe een schraal bosje van kleur kon wisselen, afhankelijk van de weersomstandigheden en het jaargetijde. De prachtige kleuren sienna gebrand en paars als de zon laag door de bomen scheen, het magenta van de berkenscheuten in het voorjaar en het felle groen van de met mos begroeide bomen.

Mijn schilderijen begonnen te neigen naar het abstracte, het was een ingewikkeld proces en mijn chaotisch brein had behoefte aan orde. Toen kwamen de vakjes, mede geïnspireerd door de video-installaties van David Hockney.

Uiteindelijk draaide ik zo vast dat ik besloot dat ik terug moest naar af: de horizontale lijn. Dit naar aanleiding van een gesprek met de kunstenaar J.C.J van der Heyden, die vertelde dat hij wel eens wat uitstapjes maakte, maar altijd weer terugkwam op die horizon.

Een gebroken rechterschouder weerhield mij er niet van om door te schilderen en met behulp van mijn beste vriendin, die de papieren voor mij opspande maakte ik aquarellen, voornamelijk zeegezichten. Ik oefende in wolkenluchten, maar toen de dramatiek me hier ook uiteindelijk te gortig werd, werd mijn streven om toch het landschap zijn eigenschappen mee te geven, maar dan met zo min mogelijk middelen. Mijn schilderijen werden leger en stiller, de wolkenluchten hield ik in bedwang, en met werkweken naar Normandië, Luxemburg, Noorwegen en onlangs Frankrijk probeerde ik de verschillende landschappen hun karakter mee te geven. Een ander uitstapje, nou ja, geen uitstapje, maar een noodgedwongen thuisblijvertje bracht mij ertoe om de bomen uit mijn eigen tuin te schilderen. Opvallend genoeg in solitaire uitvoering, de eigenschap van de boom is belangrijker dan de werkelijk waarneembare situatie.

Na een reis met mijn zoon naar Noorwegen wist ik het: ik schilder het Geluid van de Stilte. De wereld schreeuwt en heeft behoefte aan vrede, innerlijke vrede. Waar zijn we toch met zijn allen mee bezig? Laten we weer eens gaan luisteren naar moeder aarde en haar wind, water en vuur. Zij spreekt de waarheid en niets anders dan de waarheid. En hoewel ik een duidelijke mening heb over al die zotten die de aarde bevolken, mijn gemoed er niet gerust op is en de nodige rampen voorzie, constateer ik deze gebeurtenissen als feiten. In mij groeit de stilte en zoek ik de waarheid in het almachtige van de natuur. Als de mens is uitgestorven overwint de aarde en herstelt. Het wordt tijd dat we ons nederig opstellen, ons verlies aanvaarden en zolang het kan met respect en verwondering dit geschenk omarmen.

Afgelopen mei heb ik een reis gemaakt door Frankrijk, richting Toulouse. Het was iets ingewikkelder dan in Noorwegen om de bewoonde wereld te vermijden, maar via ontelbare slingerwegen dwars door de Lozère en de Cevennen kon ik betrekkelijk alleen zijn. Ik was op weg naar een conferentie van vrouwen voor vrede, waar ik zou spreken over het geluid van de stilte. Daar maakte ik onder andere kennis met een aantal Armeense vrouwen. Zij spraken met liefde voor hun cultuur en erfgoed, lieten foto’s zien, waarop de berg Ararat meermalen boven alle historische kerken en kloosters uitstak. Toen de Armeense organisator merkte dat ik gefascineerd was, werd ik uitgenodigd om naar Armenië te komen en daar voor een tijdje te komen werken. Dus naast Denemarken, Ierland en Schotland heb ik mijn verlanglijstje uitgebreid met Armenië, wat ik wel spannend vind, want ik ben nog nooit buiten Europa geweest.

Bij een chaotisch brein hoort een chaotisch leven. Dit najaar publiceer ik een boek met verhalen, waarin ik de lezer een kijkje geef in dit leven. Het ondersteunt mijn beelden en het doet me beter begrijpen waarom ik beeldend kunstenaar ben en met hoe ik omga met het creëren van mijn werk. Net als mijn schilderijen probeer ik ook mijn leven steeds stiller in te richten. Het doet mij goed en ik groei nog steeds. Dit wens ik iedereen en de wereld toe.